معرفی رشته ورزشی پاراگلایدر

در هنگام پرواز، خلبان آن پروازی با ویژگی‌هایی مثل سبک وزنی و پرواز آزاد را به طور همزمان با یک چتربال که در واقع نوعی باد پر است تجربه می‌کند. چتربال موتور ندارد و نشست و برخاست آن توسط پاهای خلبان انجام می‌گیرد. در هنگام پرش، خلبان خود را با تسمه‌هایی به یک چتربال، وصل می‌کند. این چتربال مانند بال هواپیما باعث تعلیق می‌شود و خلبان با استفاده از طناب‌هایی چتربال را کنترل می‌کند تا جهت و سرعت حرکت خود را تغییر دهد. چتربال یک وسیله نوظهور پروازی است که به سرعت در جهان در حال توسعه است. این وسیله ساده‌ ترین وآخرین دستاورد بشر برای پرواز شخصی است. این وسیله با توجه به اینکه وزن و حجم کوچکی دارد به راحتی قابل حمل است. سازه بال از نوعی پارچه خاص نایلونی و توسط بندهایی بسیار محکم از جنس کولار ترکیب یافته‌اند، که توسط یک قفل فولادی بنام کارابین به هارنس که همان صندلی و در بر گیرنده خلبان است متصل می‌گردد.

چگونگی ورزش چتر پری :

پرواز می‌تواند به چند شکل آغاز شود.

در روش اول خلبان با سرعت در جهت مخالف باد می‌دود و چتر را پشت سر خود می‌کشد. برخورد باد به زیر چتر آن را به احتزاز درمی‌آورد و نهایتاً موجب به پرواز درآمدن خلبان می‌شود. اگر باد شدید تر باشد گاهی خلبان ابتدا در جهت مخالف می‌ایستد (به اصطلاح ریورز یا ضربدری گفته می‌شود) تا باد چتربال را از زمین جدا کند و سپس برگشته و شروع به دویدن می‌کند تا از زمین جدا شود. این روش‌ها معمولاً در نواحی کوهستانی انجام می‌شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمین پست‌ تر نیز برای تداوم مدت پرواز استفاده کند.

در روش دوم که معمولاً در نواحی پست استفاده می‌شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می‌شود تا به ارتفاع مناسب برسد (معمولاً زیر ۳۰۰۰ پا) و بعد خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده جدا می‌کند و مستقلاً پرواز می‌کند.

تاریخچه :

اولین قدم‌ها در جهت شکل گیری چتربال در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا صورت گرفت. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه‌های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می‌شد این روش تا قبل از اختراع شاتل‌ها رواج داشت اما در خلال این مطالعات فعالیت‌های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت. تا سال ۱۹۸۵ میلادی وسیله‌ای بنام چتربال وجود نداشت تا اینکه در حدود سال ۱۹۸۶ میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از این وسیله استفاده کردند. البته وسیله‌ای که آنها از آن استفاده می‌کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد. پایین آمدن از کوه با چتربال انگیزه‌ای شد برای پیشرفت این ورزش بطوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط مختلف جهان تبدیل شده‌است. در این راستا کارخانه‌هایی برای تولید این وسیله بوجود آمد که در پیشرفت و تکامل چتربال بسیار مؤثر بودند.

با اختراع کایت در دهه ۷۰ میلادی، پرواز جنبه مردمی تری به خود گرفت ولی پرواز با کایت به دلایلی مانند سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن، برای همه آسان نبود. اواسط دهه ۸۰ میلادی و با آمدن چتربال، بخشی از این مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود.

چتر پری در ایران :

ورزش چترپری در ایران، زیر مجموعه‌ای از ورزش‌های هوایی است. انجمن ورزش‌های هوایی ایران به عنوان متولی این ورزش در کشور زیر نظر فدراسیون انجمن‌های ورزشی فعالیت می‌کند.

پاراگلایدر یک وسیله نوظهور پروازی است که به سرعت در جهان در حال توسعه است این وسیله ساده ترین وآخرین دستاورد بشر برای پرواز شخصی است. این وسیله به جهت اینکه وزن و حجم کوچکی دارد به راحتی قابل حمل است.

پاراگلایدر هیچ گونه اسکلت داخلی ندارد و تنها اجزای شکل دهنده آن بند ها و پارچه بال است که مانند یک تشک باد ی هنگامی که درمعرض جریان هوا قرار می‌گیرد از طریق سلول هایی که برای ورود هوا تعبیه شده اند متورم می‌گردد وبال آماده پرواز می‌شود.

آیا پاراگلایدر امنیت دارد ؟

پاراگلایدر در عین سادگی حاصل آخرین دستاورد بشر دربکارگیری علم آیرودینامیک برای پرواز شخصی است و در صورتی که شما از تجهیزات مناسب استفاده نمایید یکی از گزینه هایی که عامل ریسک در این ورزش است از میان برده اید و اگر توان مالی خوبی ندارید و مجبورید از تجهیزات ناقص و مستهلک استفاده نمایید قطعا این ورزش برای شما خطر ساز خواهد شد.

از دیگر فاکتورهای امنیت مربی شماست وجود یک مربی باتجربه و دلسوز که همواره در کنار شما باقی بماند بزرگترین عامل در حفظ امنیت شما محسوب می‌گردد به شرط آنکه با بکارگیری رهنمودهای او از هر گونه تکروی در این ورزش پرهیز نمایید ضمن اینکه مبادرت به ورزشهای هوایی مستلزم دانستن پاره ای از علم ایرودینامیک و هواشناسی است چرا که علوم مربوط به جو کره زمین و پیش بینی آن که مادر طبیعت نام دارد یکی از پیچیده ترین علوم زمان محسوب می‌گردد.

چه کسانی می‌توانند با پاراگلایدر پرواز کنند ؟

پاراگلایدر سراسر نکته و ظرافت است پرواز قدرت و جسارت خاصی را طلب نمی‌کند و شما به شرط آنکه در سلامت جسمی و روحی خوبی باشید می‌توانید از سن ۱۰ سالگی تا بالای ۸۰ سالگی پرواز کنید.

آیا پرواز با پاراکلایدر ترسناک است ؟          

پرواز با پاراگلایدر زیبا ترین و مهربانترین نوع پرواز شخصی را که رویای دیرینه بشر را تحقق بخشیده ایجاد نموده است خلبان به آرامی از سطح شیب دار کوه به سمت پایین می‌دود و با حالتی به شکل سر خوردن در آسمان از کوه جدا می‌شود و شما برای شروع پرواز احتیاجی به انجام سقوط آزاد و یا پرش از صخره ندارید. نشست و برخاست با پاراگلایدر به نرمی و آرامی برابر با توان بدنی ما برای دویدن است و نکته اینکه هنگام پرواز به هیچ وجه حالت ترس از افتادن به شما دست نخواهد داد و اصلا قابل مقایسه با بالارفتن از کوه و یا وحشت نگاه کردن از بالای یک ساختمان بلند نیست